Сәлем қыздар!
Есімім Алина, Астанада (ия, Нұрсұлтан емес, Астана) тұрамын. Ұлттық компаниялардың бірінде офис менеджер болып жұмыс істеймін. Өздеріңіз де хабардар шығарсыздар, Астанада ірі компанияларда көп жағдайда жоғарыдағылардың туыстары жұмыс істейді. Жұмыс істегенде қалай, жай ғана жұмысқа келіп кетіп жүріп, жалақысын алғаннан басқа ештеңе білмейді. Сондықтан да бүкіл ауыртпашылық біз секілді қарапайым қызметкерлерге түседі.
Мұны сіздерге айтып отырғаным шағым емес, дұрыс түсініңіздер, жұмысқа орналасқалы бері күнделікті өмірімнің қалай өтіп жатқанын жеткізу мақсатында. Азанмен жұмысқа, кешке шаршап қайтасың. Тек демалыс күндері ұйқыны қандырып, кішігірім қыдырғаның болмаса, өмір тек жұмыспен өтіп жүр. Жеке өмір жайында айтпай ақ қойсам болады. Уақыт жоқ, тек резеңке ойыншықтармен өз өзіңді жұбатқаның болмаса.
Көктемнің сондай демалыс күндерінің бірінде қыдырып жүріп, университетте бірге оқыған құрдасыммен жолығып қалдым. Бірге дегенде тек бір факультетте. Әрқашан да сұлу, дене бітімі сымбатты, сабақтарына да ұқыпты. Бірақ шамалы қиялдау еді, бізбен көп араласпаған. Бірнеше жыл өтіп жолыққанда танымадым. Шашын қысқа, бірақ өзіне жарасымды етіп қырқтырған, мойнында кішігірім тату. Бұрынғы тартыншақ Дана емес.
Жағдай сұраса келе екеуміздің де уақытымыз бар екенін білген соң жақын арадағы барлардың біріне барып қызыл шараппен сұхбатымызды жалғастыруды жөн көрдік. Тұрмысқа шықпапты, университетті бітірген соң мамандығы бойынша бір күнде жұмыс істемегенін айтып жымиып қояды. Жеке фотограф немесе қазіргі модамен фрилансер болып күн көріп жүргенін айтты.
Екі сағаттай отырып, кеш болған соң менің пәтеріме барып жалғастыруды ұйғардық. Шынын айту керек, жолдан алған шарабымыздың жартысын да іше алмадық. Мас болып қалыппыз. Шараптың мастығы мүлдем бөлек қой. Қыдыру, би билеуді талап етпейді. Тек өз орныңа барып жатып ұйықтағың келеді. Сонымен ұйықтайтын болып шештік.
Дана менімен бірге жатқысы келгенін айтты. Онсыз да басқа жататын орын жоқ, әрине бірге жататынымызды айттым. Жарықты сөндіріп, орныма жатқаным сол еді, Дана арқамнан құшақтап, желкемнен өпті. Қытығым келіп, не істеп жатсың деп сұрадым. Ол болса «Өтініш, бүгінге сұрақтар жетер, бері қарашы» – деді. Қарағаным сол еді, еріндеріме жабыса кетті. Алғашында мастық қой, жай ғана ойын деп ойлағанмын. Бірақ сүйген сайын менің де тәбетім ашылып, жалғасын қаладым. Мойынымнан иіскеп, құлақтарымнан жалағанда біржолы өз өзімді жоғалттым. Көкіректерімнен сүйіп, жалап, тістеп, жігіттерден мүлдем кем емес. Байқағаным бірталай тәжірибесі бар көрінеді.
Жарты сағаттай аймаласқан соң төсегімнің астында тығып ұстайтын «ғажайып қорабымдағы» резеңке ойыншығымды шығардым. Дана оны көрген соң жанары оттай жанып, қолымдағыны алып, мені шалқайта жатқыза қойды. Бірден кірісіп кетпей, ары да, бері де қытығымды келтіріп, соңында бастауын жалына сұрғанша менімен ойынын қояр емес. Тек өтінген соң жаймендеп бастап, кейін соңына дейін сұғып, баяулата жылдамдығын арттыра бастады. Қозғаным соншалықты, ешқандай да майлаудың қажеті болмай қалды.
Айналдырған жарты сағаттың ішінде жарты жыл бойы жиналған стресті шығарып тастады. Шамалы өз өзіме келген соң, ойыншықты өз қолыма алып, бұл жолы құрбыма мен өнерімді көрсеттім.
Жігіттермен болғаннан бір артықшылығы, төсек қатынасынан соң міндетті түрде барып жуынбай ақ қойсаң болады. Үстіңе ағызып, былғау деген жоқ. Оған қоса мастығымыз да бар, ұзартпай тәтті ұйқыға кеттік.
Ертесіне оянған соң бір бірімізге ештеңені айтып түсіндірген жоқпыз. Өзі солай болу керектей, жаңа қосылған жұптардай бір бірімізді сүйіп, бірге таңғы асымызды іштік. Өмірімде ештеңе өзгермегендей…
