Құрбым екеуміз кешірек серуендеуге шыққанбыз. Көктемнің соңғы айы. Күн ала бұлтты, жаңбыр не жауарын, не жаумасын білмей тұр ғой деймін шамасы. Жел тоқтамайтын қалада, жаңбырдың жауары екіталай. Өйткені жел бұлттарды тез қуып ала баратын.
Ауа-райына мән бермей, екеуміз әңгімені соғып келеміз. Пионер паркіне жақындағанда, жаңбыр төге жөнелді. Біз жүгіріп паркке кіріп, шатыры бар бақтағы орындыққа тығылдық. Орындықта отырып тағы талай тақырыптарды ақтардық. Әңгіменің басы, төсек қатынасына қарай бұрылды. Ләззат маған қыз екенін, бірақ кейде қатынасты қалайтынын айтты. Менің басымда қалыптан тыс бір ойлар туындай бастады. Жаңбыр тоқтап, біз парктің ішінде біраз жүрдік. Екеуміздің киіміміз малмандай су.
Ләззәттің шілтері көкірекшесі су болып денесіне жабысқан кофтасынан анық көрініп тұр. Салқын ауаға денесі тітіркеніп, емшегінің ұшы білініп тұр.
Парктің ортасындағы Лениннің ескерткішінің алдында тұрмыз. Бізден басқа тірі жан жоқ.
Бір кезде жарық сөніп қалды. Айдың жарығында қол ұстасып тұрмыз. Ләззат тоңды ма, әлде басқа себеп барма білмеймін. Бірақ менің құшағыма ене кетті. Мен де мүмкіндікті бос жібермедім. Бірінші зілсіз ғана беттерінен, маңдай, мұрынынан сүйіп. Кейін ерініне ауыстым. Ләззат бұндайды күтпеген, кішкене есеңгірегенімен. Менің сүйгеніме жауап берді. Бағанағыдан бері көзім түсіп отырған емшектеріне қарай кофтаның астынан қолымды сұғып жібердім. Емшектері мұздай, ұштары қап-қатты. Бірақ емшектерін умаждап, қолым төмен қарай сырғып жатты. Мойнымды екі қолмен құшақтап, менімен сүйісіп тұрған Ләззаттың демі жиілеп, ауа шығарған сайын дауысы шығады. Киімінің сыртынан күнтимесін уқалап, Ләззатты әбден қоздырдым. Тоқтамаса екен деді ме, олда аяктарын алшағылақ қойып маған ыңғайланды. Қолымды шалбарының ішіне сүңгітіп жібердім, суланып кетіпті. Күнтимесімен әбден ойнап сипадым, уқаладым да, бір саусағымды ішіне кіргізіп жібердім. Менің құшағымда еріп бара жатқан Ләззат, күтпегеннен тоқтап қалды.
– Қорықпа, бәрі жақсы, – дедім де қайта сүйе бастадым.
Қыздық пернесіне еш зақым тимеді ғой деймін шамасы, ешкандай қан болмады. Сұқ саусағымды тығып шығарып, арасында сәл кідіріп бас бармағыммен күнтимесін уқалап қоямын. Соңында жиі- жиі кіргізіп, бір қолыммен белінен қысып тұрып сүйгенде, Ләззатқа ауа жетпей қалғандай дірілідеп, демалысы өзгерді. Күнтимесін қолыммен сипалап, ойнадым. Ләззат бітірді. Тез үстімізді реттеп, парктен шықтық. Қанағаттандырылған Ләззаттың көздерінде от жанғандай…
Ал екеуміздің бұл әрекетімізге, тек Ленин куә. Тірі болса Ленин таңырқап қалар еді!
